تأثیر تیمارهای مختلف پرایمینگ بر شاخص‌های جوانه‌زنی، موروفوفیزیولوژیکی، بیوشیمیایی و تحمل به شوری ریحان (.Ocimum basilicum L) (رقم کشکنی لولو)

به‌منظور بررسی اثر نوع پرایمینگ بذر بر برخی خصوصیات جوانه ­زنی، مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی ریحان تحت تنش شوری، دو آزمایش مجزا به­ صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در آزمایشگاه و گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد اجرا شد. فاکتور اول پرایمینگ بذر در چهار سطح (نیترات پتاسیم 3 درصد به مدت 6 ساعت، اسید سالسیلیک 0.5 میلی­مولار به مدت 12 ساعت، هیدروپرایمینگ با آب مقطر به مدت 24 ساعت و بذور بدون پرایمینگ) و فاکتور دوم سه سطح تنش شوری با استفاده از کلرید سدیم (0، 50 و 100 میلی ­مولار) بودند. بیشترین سرعت جوانه­زنی در تیمار پرایمینگ با آب مقطر ثبت شد. وزن تر و خشک گیاهچه، طول ساقه­ چه و ریشه­ چه نیز تحت تأثیر پرایمینگ قرار گرفت. در آزمایش گلدانی صفات رویشی گیاه با افزایش میزان تنش شوری کاهش معنی­داری نشان دادند. همچنین، بیشترین میزان کلروفیل a برگ در گیاهان بدون تیمار شوری (شاهد) و تنش شوری 50 میلی­مولار در گیاهان حاصل از بذور پرایم شده با آب مقطر به ترتیب به میزان 7.21 و 6.33 میلی­گرم/گرم وزن تر برگ به دست آمد. بالاترین میزان فعالیت آنتی‌اکسیدانی عصاره برگ (80.66 درصد) و فنل کل (0.87 میلی­گرم/گرم وزن تر) در گیاهان حاصل از بذور‌ پرایم شده با آب مقطر به ترتیب تحت تنش شوری 50 و 100 میلی‌مولار مشاهده شد. علاوه بر این، بالاترین محتوای رطوبت نسبی برگ (71.55 درصد) در گیاهان حاصل از بذور پرایم شده با نیترات پتاسیم در شرایط بدون تنش شوری مشاهده شد. به‌طورکلی نتایج نشان داد در شرایط تنش ‌شوری  متوسط (50 میلی‌مولار) و بدون تنش (شاهد)، هیدروپرایمینگ بذر سبب بهبود صفات مورفولوژیکی و بیوشیمیایی ریحان گردید.